در زبان برنامه‌نویسی C++، هر دو حافظه اشاره‌گری (Pointer) و حافظه اشاره‌دهی (Reference) برای ارجاع به یک متغیر یا شیء در حافظه استفاده می‌شوند، اما تفاوت‌های مهمی بین آن‌ها وجود دارد:

1. حافظه اشاره‌گری (Pointer):

• یک متغیر است که آدرس حافظه متغیر دیگری را نگهداری می‌کند.
• می‌توان آن را به متغیرها یا شیء‌های دیگر اشاره داد.
• می‌توان آن را به یک متغیر اشاره داده و مقدار آن را تغییر داد.
• برای ایجاد یک اشاره‌گر، از عملگر “&” استفاده می‌شود.
• برای دسترسی به مقدار اشاره‌شده توسط اشاره‌گر، از عملگر “*” استفاده می‌شود.

2. حافظه اشاره‌دهی (Reference):

• یک نام دیگر برای یک متغیر است و به عنوان یک متغیر دیگر در نظر گرفته می‌شود.
• یک بار تعریف شده، نمی‌توان آن را به یک متغیر دیگر اشاره داد.
• تغییراتی که بر روی یک متغیر انجام می‌شود، به صورت مستقیم بر روی متغیر مرجع نیز تاثیر می‌گذارد.
• برای تعریف یک مرجع، از عملگر “&” استفاده می‌شود.

به طور کلی، استفاده از حافظه اشاره‌دهی (Reference) معمولاً ایمن‌تر و ساده‌تر از حافظه اشاره‌گری (Pointer) است، زیرا خطراتی که ممکن است در استفاده اشتباه از اشاره‌گرها وجود داشته باشد، در مورد مراجع (Reference) وجود ندارد.