برنامه نویسی شیء‌گرا و برنامه نویسی ساختاری دو رویکرد متفاوت برای توسعه نرم‌افزار هستند و تفاوت‌های زیر بین آن دو وجود دارد:

1. انتزاع و انکاپسولیشن: در برنامه نویسی شیء‌گرا، انکاپسولیشن و انتزاع از مفاهیم اصلی هستند. انکاپسولیشن به معنای پنهان کردن جزئیات پیاده‌سازی یک شیء و ارائه یک رابط کاربری است. انتزاع به معنای تعریف یک مدل از یک شیء است که ویژگی‌ها و عملیات آن را توصیف می‌کند. در برنامه نویسی ساختاری، این مفاهیم کمتر به کار می‌رود و بیشتر به صورت ترتیبی و مستقیم عملیات انجام می‌شود.

2. ارث بری: در برنامه نویسی شیء‌گرا، ارث بری به معنای ارث بردن ویژگی‌ها و عملیات از یک کلاس پدر به یک کلاس فرزند است. این امکان به برنامه نویس این امکان را می‌دهد که ویژگی‌ها و عملیات مشترک را در یک کلاس پایه تعریف کند و از آن در کلاس‌های فرزند استفاده کند. در برنامه نویسی ساختاری، این امکان وجود ندارد.

3. پلی‌مورفیسم: در برنامه نویسی شیء‌گرا، پلی‌مورفیسم به معنای این است که یک عملیات می‌تواند برای انواع مختلف اشیاء به صورت متفاوت عمل کند. این امکان با استفاده از توابع مجازی و تابع‌های خالی (pure virtual functions) در C++ و Java فراهم می‌شود. در برنامه نویسی ساختاری، این امکان وجود ندارد.

4. قابلیت توسعه و نگهداری: برنامه نویسی شیء‌گرا به برنامه نویس این امکان را می‌دهد که ساختار برنامه را به صورت مدولار و قابل توسعه طراحی کند. این امر باعث افزایش قابلیت نگهداری و توسعه برنامه می‌شود. در برنامه نویسی ساختاری، برنامه‌ها به صورت ترتیبی و خطی طراحی می‌شوند که باعث کاهش قابلیت توسعه و نگهداری آن‌ها می‌شود.

به طور کلی، برنامه نویسی شیء‌گرا برای مسائل پیچیده و بزرگتر مناسب‌تر است زیرا به صورت مدولار و قابل توسعه طراحی می‌شود. اما برنامه نویسی ساختاری برای مسائل ساده و کوچکتر مناسب‌تر است زیرا ساده‌تر و سریع‌تر اجرا می‌شود.