برنامه نویسی شیء‌گرا و برنامه نویسی ساختاری هر دو روش معتبری برای توسعه نرم‌افزار هستند و هرکدام مزایا و معایب خود را دارند. در زیر به برخی از مزایا و معایب برنامه نویسی شیء‌گرا در مقایسه با برنامه نویسی ساختاری در C++ اشاره می‌کنیم:

مزایا برنامه نویسی شیء‌گرا:

1. انعطاف‌پذیری: برنامه نویسی شیء‌گرا امکان استفاده از انواع مختلف اشیاء، ارث بری، پلی‌مورفیسم و انکاپسولیشن را فراهم می‌کند که باعث افزایش انعطاف‌پذیری برنامه می‌شود.
2. قابلیت توسعه: با استفاده از اصول انکاپسولیشن و ارث بری، برنامه نویسی شیء‌گرا به راحتی قابل توسعه و نگهداری است.
3. باز استفاده: شیء‌های تعریف شده در برنامه نویسی شیء‌گرا قابل استفاده مجدد هستند که باعث کاهش زمان و هزینه توسعه می‌شود.

معایب برنامه نویسی شیء‌گرا:

1. پیچیدگی: برنامه نویسی شیء‌گرا ممکن است پیچیدگی بیشتری نسبت به برنامه نویسی ساختاری داشته باشد که ممکن است برای برخی برنامه نویسان سخت باشد.
2. عملکرد: بعضی از برنامه نویسان معتقدند که برنامه نویسی شیء‌گرا ممکن است عملکرد نرم‌افزار را کاهش دهد به دلیل هزینه‌های اضافی مربوط به ایجاد و مدیریت اشیاء.
3. یادگیری: برنامه نویسی شیء‌گرا نیازمند یادگیری مفاهیم پیچیده‌تری نسبت به برنامه نویسی ساختاری است که ممکن است برای برخی برنامه نویسان زمان‌بر باشد.

به طور کلی، انتخاب بین برنامه نویسی شیء‌گرا و برنامه نویسی ساختاری بستگی به نیازها و ویژگی‌های مورد نیاز پروژه دارد. در برنامه‌های بزرگ و پیچیده، برنامه نویسی شیء‌گرا معمولاً مناسب‌تر است، در حالی که در برنامه‌های کوچک و ساده، برنامه نویسی ساختاری ممکن است بهتر باشد.