عملگر calloc برای اختصاص حافظه و صفر کردن آن استفاده می‌شود، در حالی که عملگر realloc برای تغییر اندازه حافظه اختصاص داده شده استفاده می‌شود. برای استفاده از این دو عملگر، می‌توانید به صورت زیر عمل کنید:

1. calloc:

#include <cstdlib>

int main() {
    int* ptr = (int*)calloc(5, sizeof(int)); // اختصاص یک آرایه از اندازه 5 اینت و صفر کردن آنها
    // استفاده از حافظه اختصاص داده شده
    free(ptr); // آزادسازی حافظه
    return 0;
}

در این مثال، با استفاده از calloc یک آرایه از اندازه 5 اینت اختصاص داده شده و همه مقادیر آن صفر می‌شوند.

2. realloc:

#include <cstdlib>

int main() {
    int* ptr = (int*)malloc(5 * sizeof(int)); // اختصاص یک آرایه از اندازه 5 اینت
    // استفاده از حافظه اختصاص داده شده
    int* newPtr = (int*)realloc(ptr, 10 * sizeof(int)); // تغییر اندازه حافظه به 10 اینت
    // استفاده از حافظه با اندازه جدید
    free(newPtr); // آزادسازی حافظه
    return 0;
}

در این مثال، ابتدا یک آرایه از اندازه 5 اینت با استفاده از malloc اختصاص داده شده و سپس با استفاده از realloc اندازه حافظه به 10 اینت تغییر می‌یابد. حافظه جدید در newPtr ذخیره می‌شود و سپس با استفاده از free آن آزادسازی می‌شود.

استفاده از calloc و realloc به کاربر این امکان را می‌دهد که به صورت دقیق‌تر حافظه را مدیریت کند و بهبود عملکرد برنامه را انجام دهد. اما همچنین باید به خاطر داشت که باید همواره از free برای آزادسازی حافظه استفاده کنید تا از memory leak جلوگیری کنید.