ویژگی‌های Meta Programming در پایتون به شما امکان می‌دهند تا در زمان اجرا، رفتار و ویژگی‌های برنامه‌های خود را تغییر دهید و گسترش دهید. این ویژگی‌ها شامل ایجاد کلاس‌ها و توابع به صورت پویا، دسترسی به ویرایش و افزودن ویژگی‌ها به کلاس‌ها و شی‌ها، ایجاد دستورات شرطی و حلقه‌ها به صورت پویا و … می‌شود.

برخی از روش‌های استفاده از ویژگی‌های Meta Programming در پایتون عبارتند از:

1. استفاده از دکوراتورها (Decorators): دکوراتورها به شما امکان می‌دهند تا رفتار توابع و متدها را در زمان اجرا تغییر دهید. با استفاده از دکوراتورها می‌توانید ویژگی‌های جدیدی به توابع اضافه کنید یا رفتار آن‌ها را تغییر دهید.

2. استفاده از Meta Classes: Meta Classes به شما امکان می‌دهند تا رفتار کلاس‌ها و شی‌ها را در زمان ساخت تغییر دهید. با ایجاد یک کلاس Meta و ارث‌بری از کلاس type، می‌توانید ویژگی‌های جدیدی به کلاس‌ها اضافه کنید یا رفتار آن‌ها را تغییر دهید.

3. استفاده از getattr و setattr: با استفاده از توابع getattr و setattr، می‌توانید به صورت پویا ویژگی‌های جدید به شی‌ها اضافه کنید یا ویژگی‌های موجود را تغییر دهید.

4. استفاده از exec و eval: با استفاده از توابع exec و eval، می‌توانید کدهای پایتون را به صورت رشته‌ای اجرا کرده و رفتار برنامه‌های خود را در زمان اجرا تغییر دهید.

با استفاده از این روش‌ها و ویژگی‌های Meta Programming، می‌توانید برنامه‌های پویا و قابل تغییر در پایتون ایجاد کنید و از انعطاف بیشتری برخوردار شوید. اما برای استفاده از این ویژگی‌ها باید دقت کافی داشته باشید تا از ایجاد کد‌های پیچیده و سخت‌خوان ناشی از آن‌ها جلوگیری کنید.